سینما  فرهنگ

محدثه واعظی‌پور_روزنامه‌نگار

من خوشبخت‌ترین دختر ایران بودم وقتی از حیاط دبستان «سارا» چشم می‌دوختم به تابلوی سردر سینما «فرهنگ». در ذهنم خیال می‌بافتم، قصه فیلم و رابطه شخصیت‌ها را حدس می‌زدم و لحظه‌شماری می‌کردم تا پایم دوباره به سالن سینما باز شود.
وسط زنگ‌ تفریح که بچه‌ها، مدرسه را روی سرشان می‌گذاشتند، من معمولا حواسم به سینما بود؛ به عکس‌هایی که هر چند وقت یک‌بار عوض می‌شد، به پیدا‌کردن اسم بازیگرهای محبوبم روی عکس بزرگی که سر در را پر می‌کرد. من، خوشبخت‌ترین دختر ایران بودم که عشق به سینما و فیلم را از پدرش ارث برده بود و سنت سینما‌رفتن در خانواده‌شان ترک نمی‌شد. خوشبخت بودم که در دهه60، بهترین دوران سینمای کودک، هر وقت فیلمی تازه اکران می‌شد، از طرف مدرسه و با همکلاسی‌هایم سینما می‌رفتم. سینما فرهنگ، سینمای ‌تر و تمیز و دوست‌داشتنی آن سال‌ها، بیش از هر جای دیگری برایم عزیز بود. وارد لابی که می‌شدم می‌رفتم سراغ پوسترهایی که دور تا دور سالن نصب شده بود؛ فیلم‌هایی که قبلا در همین سینما یا سینماهای دیگر دیده بودم و پوستر و عکس‌های برنامه آینده. تماشای عکس‌های فیلم‌هایی که قرار بود به‌زودی ببینم، مرا با رویاهایم پیوند می‌زد. فرقی نمی‌کرد حتی اگر هر روز هم می‌رفتم سینما، قصه همین بود. نگاه‌کردن به عکس بازیگرها و حدس‌زدن قصه و‌ رؤیا‌پردازی برای فیلم‌دیدن در سینما تمام نمی‌شد.
شاید اگر سینما فرهنگ روبه‌روی دبستان ما نبود، اگر مدیر باذوق ما سینما را به‌عنوان یک تفریح سالم در برنامه بچه‌ها نمی‌گنجاند، شغل من حالا این نبود. آن سینما‌رفتن‌های مدام دوره بچگی، غرق‌شدن در فضای سینما، نشستن در سالن‌های مملو از جمعیت (که حالا رؤیایی تکرار‌نشدنی به‌نظر می‌رسد) برای من و احتمالا کودکان بسیاری سرنوشت‌ساز بوده، سلیقه ساخته و آنها را با جادوی سینما آشنا کرده است. بیش از یک دهه است که دبستان سارا تبدیل به مجتمعی تجاری، بزرگ و لوکس شده، اگر به سینما فرهنگ رفته باشید آن مجتمع را دیده‌اید، از آن دبستان زیبا هیچ‌چیز باقی نمانده، جز تصویری محو در ذهن بچه‌هایی که آنجا درس خوانده‌اند. خوشحالم که سینما فرهنگ، بخشی از هویت منطقه قلهک، هنوز زنده و پابرجاست. در روزگاری که اغلب سینماهای محبوب و پرتماشاگر قدیمی تهران، تعطیل شده یا تغییر کاربری داده‌اند، فرهنگ هنوز پابرجاست. اگرچه ظاهر مدرن امروز، شبیه آن روزها نیست، اما اصالت خود را حفظ کرده و هنوز یکی از سینماهای شاخص شهر است. این سینما، نگین محله قلهک است؛ محله‌ای که کمتر نشانه‌ای از روزهای دور دارد و تسلیم بساز و بفروش‌ها شده، از آن عمارت‌های بزرگ با حیاط‌های پردرخت، به آپارتمان‌های چندین طبقه و ترافیک مدام در خیابان‌های فرعی رسیده است. بافت تجاری پیدا کرده و تجمل و مصرف‌گرایی را در اغلب فضاهای تجاری‌اش می‌شود دید.
سینما فرهنگ نقطه اتصال ما به گذشته شیرینی است که تنها خاطراتش باقی مانده است؛ گذشته‌ای که شهر تهران، زیباتر، فضایش فرهنگی‌تر و مردمانش دوست‌داشتنی‌تر بودند.